Hear the Story, which is arriving on wings of the Wind.

ស្ដាប់រឿងរ៉ាវ ដែលមកដល់តាមស្លាបនៃខ្យល់ជំនោរ

បកប្រែដោយ ម៉ី ភីនី

Translated by Mey Phiny

ខ្យល់ជំនោរថ្មើនេះដែលមានធ្លាប់មានពីមុនដែលបានធ្វើឲ្យជួរព្រៃឫស្សីលាន់លឺសូរក្រិកក្រុក បានបន្លឺសម្លេងរងំនៅក្នុងដុំសិលានៃភ្នំខ្ពស់ៗ បក់បោកកាត់តាមដីទំនាបដ៏មានជីជាតិ និងគ្មានដំណាំដែលនៅឆ្ងាយសន្លឹមនៅទិសខាងជើង និងខាងត្បូង។ ខ្យល់ជំនោរនេះដែលមកបក់មកត្រសៀកនៅខាងក្នុងព្រៃដ៏សែនជ្រៅ លាន់សូរសន្ធឹកលើផ្ទៃសមុទ្រ ហើយសម្លេងខ្សឹបខ្សៀវរបស់វាលាន់លឺដល់មនុស្សលោកនៅក្នុងទីប្រជុំជននានា ក្នុងភូមិ ក៏ដូចជាលំនៅឋានដែលនៅពីចំងាយ ស្ងាត់ដាច់ពីគេឯង។ខ្យល់ជំនោរអមតៈ ដែលបក់មក ហើយបក់ទៅបាត់ និងត្រលប់មកវិញម្ដងទៀតជាថ្មី។

ស្ដាប់រឿងរ៉ាវនេះដែលនៅក្នុងភាពផ្ដាច់មុខរបស់វាបានកើតឡើងជាច្រើនលើករួចមកហើយ។ទីនោះជាទីដែលអតីតកាល និងអនាគត រួមបញ្ចូលជាមួយបច្ចុប្បន្ន នៅខណៈពេលមួយដែលខ្លីដូចពន្លឺភ្លឺមួយភ្លែត ប៉ុន្តែមានភាពជ្រាលជ្រៅដូចជាសកលលោកទាំងមូល។ខណៈពេលមួយដ៏ស្រស់ស្អាតដែលអ្នកដឹងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ និងអរគុណចំពោះដែលយើងនៅតែមាន។

កាលពីរយៈពេលប៉ុន្មានពាន់ឆ្នាំកន្លងមកហើយ មានកសិករវ័យក្មេងម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថាសំបូរបានរស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់ នៅចំកណ្ដាលស្រុកមួយដែលមានភាពកក់ក្ដៅ និងស្រស់ស្អាតហើយមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ។ ខ្ទមជាច្រើនក្នុងភូមិរបស់ពួកគេបានលាក់ខ្លួននៅក្រោមព្រៃដ៏ធំដែលមានដើមឈើខ្ពស់ជាច្រើនឈរជាជួរដែលហ៊ុំព័ទ្ធដោយវាលស្រែស្រូវដែលគ្របដណ្ដប់ធូលី និងស្ងួតហួតហែង។ មានតែភ្នំតូចៗនៅដាច់ពីគេកំពុងងើបផុតពីស្រុកវាលទំនាបលើជើងមេឃដ៏វែងឆ្ងាយនេះ។ជារឿយស្រមោលរបស់ភ្នំទាំងនោះបានយោលយោគនៅក្នុងអាកាសធាតុខ្យល់ដ៏ក្ដៅគគុក ហាក់ដូចវាជាវត្ថុមានជីវិតអ៊ីចឹង។

នៅក្នុងសភាពក្ដៅស្អុះស្អាប់នាពេលរសៀល សំបូរ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ កូនរបស់គាត់ពីរនាក់ និងសត្វស្វាតូចមួយដែលមានឈ្មោះថាតូចបានអង្គុយនៅលើជណ្ដើរកាំខាងលើបង្អស់លើផ្ទះឈើរបស់ពួកគេ ដែលត្រូវសាងសង់នៅលើសសរដ៏ខ្ពស់ជាច្រើន។ខ្យល់ត្រជាក់តិចៗបានបក់ផាត់ភាពស្អុះស្អាប់ឲ្យបានត្រជាក់បន្តិចម្ដង បន្តិចម្ដង។ដំបូលដែលទ្រេត និងដើមឈើដែលនៅក្បែរនោះបានផ្ដល់ជាស្រមោលម្លប់បន្តិចដល់ក្រុមគ្រួសារនេះ។

ពួកគេកំពុងរង់ចាំទឹកភ្លៀងដែលមិនបានបង្អុរមកអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយនៅក្នុងឆ្នាំនេះ។ពួកគេមិនអាចចាប់ផ្ដើមកិច្ចការធ្វើស្រែដ៏ចាំបាច់របស់ពួកគេឲ្យទាន់វេលាដ៏ត្រឹមត្រូវដោយគ្មានទឹកភ្លៀងបាននោះទេ។ ការប្រមូលផលស្រូវឆ្នាំមុន គឺមិនបានល្អសោះ ហើយការផ្គត់ផ្គង់អង្ករសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារកំពុងតែថយចុះទាបយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ សំបូរ ដឹងថាឈ្មួញឈ្មោះសុខាមិនអាចឲ្យគាត់ខ្ចីអង្ករបានថែមទៀតទេនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ។គាត់មានក្ដីកង្វល់អំពីគ្រួសាររបស់គាត់ និងអំពីភូមិរបស់គាត់ ពីព្រោះស្ថានភាពក្រុមអ្នកជិតខាងរបស់គាត់មិនមានភាពប្រសើរជាងមុនសោះ ។ស្រុកទាំងមូលកំពុងអស់លទ្ធភាពបន្តិចម្ដងក្នុងការប្រយុទ្ធនឹងការស្រេកឃ្លាន។

ភាពក្ដៅល្មម និងការបោសអង្អែលស្រាលរបស់ខ្យល់ជំនោរពេលរសៀលនៅក្នុងបរិវេណរង្វង់របស់ដើមឈើដែលនៅក្បែរបានធ្វើឲ្យសមាជិកគ្រួសាររបស់សំបូរលង់លក់ម្ដងម្នាក់ ម្ដងម្នាក់លើកន្ទេលពួកគេដែលពួកគេក្រាលនៅពីក្រោយទ្វារចូលផ្ទះរបស់ពួកគេ។សំបូរក៏បានចាប់ផ្ដើមត្រៀមខ្លួនដេកផងដែរ។

រំពេចនោះ សត្វស្វាតូច ឈ្មោះតូចនោះបានរត់ឆ្លេឆ្លាចុះឡើងមិនឈប់ឈរនៅក្បែរគាត់។ សំបូរបានបើកភ្នែករបស់គាត់ និងបានក្រោកអង្គុយ។ចំពោះគាត់វាហាក់ដូចជារូបរាងសណ្ឋានព្រាលៗមួយនៃភ្នំតូចពីចម្ងាយបានកំពុងលេចរូបរាងឡើងបន្តិចម្ដងៗ។ ចលនារបស់ពួកគេ គឺកំពុងកាន់តែច្បាស់ឡើង និងធូលីដីហុយខ្មួលខ្មាញ់ដែលបានកើនឡើងជុំវិញពួកគាត់កំពុងកាន់តែរីកធំឡើង។ក្នុងខណៈពេលនោះ វាប្រាកដយ៉ាងច្បាស់ចំពោះគាត់ថា ហ្វូងដំរីដ៏ធំមួយកំពុងតែចូលខិតចូលជិតភូមិរបស់គាត់។ហេតុការណ៍នេះមានភាពមិនប្រក្រតី។ ផ្លូវបំលាស់ទីរបស់សត្វដំរីលាតនៅឆ្ងាយពីភូមិរបស់គាត់ណាស់។ វាគឺប្រហែលជាភាពរាំងស្ងួតហើយដែលធ្វើឲ្យមានការប្រែប្រួលនេះ។ក្រុមសត្វដំរីរកទឹកផឹកមិនបានគ្រប់គ្រាន់ផឹកក្នុងបរិវេណទឹកដីប្រក្រតីនោះ ហើយពួកវាបានចាប់ផ្ដើមរងគ្រោះដោយសារការស្រេកទឹក។ពេលនេះពួកវាកំពុងតម្រង់មកតាមផ្លូវដែលជិតបំផុតឲ្យកាន់តែឆាប់តាមលទ្ធភាពមកកាន់ច្រាំងឆ្នេរទន្លេធំដែលស្ថិតដ៏ឆ្ងាយនេះ។

ហ្វូងដំរីបានឆ្លងកាត់ហួសតាមបណ្ដោយភូមិរបស់គាត់រួចទៅហើយ នៅពេលដែលសំបូរបានសង្កេតឃើញថាដំរីញីមួយក្បាល ជាមួយកូនដំរីក្មេងខ្ចីរបស់វាបានឈប់នៅក្នុងដុំផ្សែងធូលីដ៏ខ្មួលខ្មាញ់។ សំបូរអាចមើលឃើញពីរបៀបដែលជើងកូនដំរីរលាស់ជើងពីការអស់កម្លាំងដោយសារការដើរជាហ្វូងយ៉ាងយូរ និងយ៉ាងលឿននោះ។ម្ដាយរបស់កូនដំរីដូចជាវិលវល់សម្លឹងមើលទៅហ្វូងដំរីដែលកំពុងចាកចេញ បន្ទាប់មកក្រឡេកមកមើលកូនរបស់វា ហើយនឹងសម្លឹងមើលភាពសោះកក្រោះដែលត្រូវដុតកម្ដៅដោយព្រះអាទិត្យ។ចុងក្រោយមេដំរីនោះក៏បានបកក្រោយ ហើយវា និងកូនរបស់វាបានចាប់ផ្ដើមដើរសំដៅមករកភូមិនេះ ទៅរកខ្ទមដែលនៅជាយខាងក្រៅភូមិ ជាទីដែលសំបូរអង្គុយ មានភ្ញាក់ផ្អើល និងនិយាយស្ដីមិនចេញ។

ដំរីទាំងពីរក្បាលបានឈប់ នៅពេលពួកវាបានទៅដល់ស្រមោលម្លប់ដែលចាំងពីផ្ទះរបស់សំបូរ។សត្វមាន់ពីរក្បាលរបស់ប្រពន្ធរបស់សំបូរបានបញ្ចេញសម្លេងក្រិកក្រុកដោយក្ដីភ្ញាក់ផ្អើល។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកវាបានស្ងប់ស្ងាត់ទៅវិញ និងបានវិលត្រឡប់នៅកាន់កន្លែងដេករបស់ពួកវាវិញ ដោយកកាយដីពណ៌ត្នោតចេញ។ពួកវាបានសង្កេតសត្វដ៏ធំពីរក្បាលដែលកំពុងតែនឹងមកដល់ពីទីកន្លែងនោះដោយក្ដីចង់ដឹង។

មេដំរីបានស្រង់បានក្លិនទឹក ហើយបានលាប្រមោយដ៏វែងរបស់វាសំដៅទៅរកអណ្ដូងទឹកដែលនៅជិតបំផុត ជាទីដែលនៅតែមានទឹកខ្លះដែលនៅយ៉ាងជ្រៅ។

ចេញពីក្ដីអាណិតអាសូរចំពោះសត្វដំរីទាំងនោះ សំបូរបានជម្នះសេចក្ដីខ្លាចរបស់គាត់ពីសត្វព្រៃដ៏ធំទាំងនោះ ក៏ដូចជាក្ដីបារម្ភថាគ្រួសាររបស់គាត់មិនត្រឹមតែអាចនឹងខ្វះអាហារទេ ហើយក៏អាចថែមទាំងខ្វះទឹកផឹកផងដែរនោះ។ គាត់បានចុះទៅដី ហើយបានចាប់ផ្ដើមដួសទឹកមួយធុង ហើយមួយធុងទៀតចេញពីអណ្ដូង។ មេដំរីបានផឹកទឹកដោយក្ដីរីករាយ ហើយបានចាក់ស្រោចលើខ្នងដែលក្ដៅគគុករបស់កូនរបស់វាដើម្បីធ្វើឲ្យវាត្រជាក់។កូនដំរីបានចាប់ផ្ដើមធូរស្រាលយ៉ាងឆាប់រហ័ស។បន្ទាប់មកទៀត ភ្លាមៗនោះនោះវាអាចបៅទឹកដោះម្ដាយរបស់វាបាន។

បន្ទាប់មកដំរីទាំងពីរបានត្រលប់មកកាន់ម្លប់ខ្ទមរបស់សំបូរវិញ ជាទីដែលវានៅរហូតដល់ពេលយប់។ ទឹក ម្លប់ ការសម្រាកប៉ុន្មានម៉ោង និងគុម្ពោតព្រៃជាច្រើនគុម្ពដែលនៅក្បែរនោះទុកស៊ី បានជួយឲ្យមេដំរីថែទាំកូនរបស់វាបានយ៉ាងល្អ ហើយឆាប់ៗនោះ វាចាប់មានពោរពេញដោយកម្លាំងកំហែងជាថ្មី។នៅពេលព្រះអាទិត្យបានមកប៉ះជើងមេឃនៅទិសខាងលិច ហើយព្រះចន្ទមានពន្លឺស្រាលបានបង្ហាញខ្លួននៅលើមេឃ អាកាសធាតុមានភាពកាន់តែត្រជាក់រួចជាសេ្រចនោះ សត្វដំរីទាំងពីរបានត្រៀមខ្លួនរកផ្លូវត្រលប់ទៅរកហ្វូងរបស់ពួកវាវិញ។

មួយរំពេចនោះ កូនដំរីបានបន្ទន់ជើងខាងក្រោយរបស់វា និងបានអង្គុយងើបឡើងដូចមនុស្សម្នាក់អង្គុយ។ បន្ទាប់មកវាងក់ក្បាលដាក់សំបូរជាមួយនឹងប្រមោយរបស់វាក្នុងរយៈពេលជាយូរ ដែលទីបំផុតបានធ្វើឲ្យសំបូរហ៊ានចូលទៅជិតវា។ មេដំរីបានថយក្រោយចេញបន្តិចដោយក្ដីស្ងៀមស្ងាត់។ នៅពេលសំបូរបានទៅកៀកនឹងកូនដំរី គាត់បានឃើញថា កូនដំរីកាន់អ្វីម្យ៉ាងតូច និងភ្លឺនៅប្រមោយរបស់វា។ បន្ទាប់មកកូនដំរីហុចត្បូងថ្មពណ៌ខៀវក្រម៉ៅដ៏ស្អាតដាក់ចូលក្នុងបាតដៃរបស់គាត់។ សំបូរមានការភ្ញាក់ផ្អើល គាត់មិនអាចនិយាយចេញទេ ដូច្នេះគាត់ក៏បានអោនក្បាលគោរពយ៉ាងទាបនៅពីមុខកូនដំរីដែលជាទំនៀមទម្លាប់មួយ។ហើយកូនដំរីនោះក៏បានអោនយ៉ាងទាបផងដែរ។ បន្ទាប់មកសម្លេងដ៏ច្បាស់មួយបានលាន់ឡើងនៅក្នុងត្រចៀករបស់សំបូរថា៖ «បើសិនជាជានិច្ចជាកាលអ្នកនឹងមានសេចក្ដីអាណិតអាសូរ និងភាពសប្បុរសដូច្នេះ អ្នក ហើយនឹងអ្នកដើរតាមរបស់អ្នកនឹងរក្សាការស្វែងរកត្បូងកណ្ដៀងខៀវដូចគ្នានៅក្នុងវាលស្រែរបស់ពួកអ្នក ហើយការឈឺចាប់ទាំងអស់នឹងត្រូវកាត់បន្ថយនៅក្នុងស្រុកនានារបស់ទុកអ្នកសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយជាច្រើនដែលនឹងមកដល់»។

ប្រពន្ធរបស់សំបូរបានអង្រួនស្មារបស់គាត់ថ្នមៗ។ សំបូរបានក្រោកអង្គុយនៅលើកន្ទេលរបស់គាត់ មានអារម្មណ៍វង្វេងវង្វាន់។ព្រះអាទិត្យបានប៉ះនឹងជើងមេឃទៅទិសខាងលិច ហើយព្រះចន្ទដ៏ភ្លឺក៏បានប្រាកដខ្លួននៅលើមេឃ។ គ្មានស្លាកស្នាមដានរបស់ហ្វូងដំរីនោះទេ។សត្វស្វាឈ្មោះតូចកំពុងលោតលេងយ៉ាងរីករាយជុំវិញដើមឈើ ហើយក្មេងៗបានកំពុងចំអែរចំអន់ដាក់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយចិត្តបរិសុទ្ធ។ គ្រប់យ៉ាងបានហាក់ដូចជាដូចគ្នានៅពេលវាយ៉ាងណានោះ មុនពេលគាត់បានដេកលង់លក់។ប៉ុន្តែនៅមានត្បូងកណ្ដៀងតូចពណ៌ខៀវក្រម៉ៅនៅក្នុងបាតដៃរបស់សំបូរ ហើយប្រពន្ធរបស់គាត់បានកំពុងសម្លឹងមើលវាដោយនិយាយថាវាមិនគួរឲ្យជឿទេ។

សំបូរបានប្រាប់ប្រពន្ធគាត់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះរូបគាត់។ចុងក្រោយពួកគេបានសម្រេចចិត្តថា បើសិនជាពួកគេមិនដឹងពីអ្វី ដែលពិតជាបានកើតឡើង ពួកគាត់នឹងលក់ត្បូងកណ្ដៀងនេះនៅទីប្រជុំជន និងទិញអង្ករដែលវាស្ទើរតែអស់ទៅហើយនោះ។

នៅពេលសំបូរបានត្រលប់មកពីទីប្រជុំជនវិញជាមួយអង្ករផ្ទុកពេញដ៏ច្រើន ក្រុមអ្នកជិតខាងមកពីភូមិទាំងមូលបានមកជួបជុំ ហើយពួកគេបានសួរដោយក្ដីចង់ដឹងពីសំបូរថា ពួកគាត់បានអង្ករមកដោយរបៀបណា។ សំបូរបានប្រាប់រឿងរ៉ាវដល់ពួកគេ ហើយក្រុមអ្នកជិតខាងជូនពរឲ្យគាត់មានសំណាងល្អ។នៅពេលសំបូរបានឃើញពីរបៀបដែលក្រុមជិតខាងរបស់គាត់ដ៏មានក្ដីកង្វល់ បានចាប់ផ្ដើមដើរត្រលប់ទៅកាន់ជង្រុកស្រូវទទេរស្អាតរបស់ពួកគេវិញនោះ គាត់មានក្ដីអាណិតអាសូរយ៉ាងពន់ពេកចំពោះពួកគេ។គាត់បានសម្រេចចិត្តចែកអង្ករល្មមគ្រប់គ្រាន់ដល់ក្រុមគ្រួសារទាំងអស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខណៈការផ្គត់ផ្គង់របស់គាត់នៅគ្រប់គ្រាន់។

ក្រុមអ្នកជិតខាងមានក្ដីរីករាយណាស់ នៅពេលគាត់បានប្រាប់ពួកគេ ដែលពួកគេបានផ្ដល់ដើម្បីជួយសំបូររកត្បូងកណ្ដៀងខៀវនានាទៀតដែលកូនដំរីបាននិយាយប្រាប់ មុនពេលភ្លៀងរដូវវស្សាមកដល់ ដោយមានទឹកជំនន់ជន់លិចស្រែពោរពេញដោយទឹកនោះ។

ហើយពួកគេបានធ្វើដូច្នេះមែន ដូចដែលពួកគេបានព្រមព្រៀងគ្នា អ្នកជិតខាងរបស់គាត់២០នាក់បានមកស្រែរបស់សំបូរ។ពួកគេបានជីកដី បានពិនិត្យមើលវា ហើយបានគរដីជាគំនរទាំងសងខាងតាមបណ្ដោយអន្លង់ដែលពួកគេបានជីក។នៅពេលល្ងាចពូកគេបាននាំយកអង្ករទៅផ្ទះដោយក្ដីសប្បាយចិត្ត ហើយបានអរគុណសំបូរ ចំពោះការជួយដល់ពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកនេះ។

ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចរកឃើញសូម្បីតែត្បូងថ្មដ៏មានតម្លៃមួយគ្រាប់តូច។ សំបូរមិនមានការកើតទុក្ខនោះទេ។គាត់រីករាយនឹងជួយដូចធម្មតា។ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែជឿថាពាក្យសម្ដីរបស់កូនដំរីនឹងក្លាយជាការពិតនៅថ្ងៃណាមួយមិនខាន។

ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានបន្តការងាររយៈពេល២៤ថ្ងៃ។ ការរុករកនៅតែគ្មានលទ្ធផល ហើយពួកគេបានចាប់ផ្ដើមកង្វល់ជាថ្មីថាតើពួកគេបានអ្វីបរិភោគទៅនៅពេលអង្ករអស់នោះ។ នៅថ្ងៃទី២៥ នៅពេលដែលគ្មានត្បូងថ្មមួយគ្រាប់ត្រូវគេរកឃើញនោះ ភ្លៀងបានចាប់ផ្ដើមបង្អុរធ្លាក់ចុះ មុនដំបូងភ្លៀងធ្លាក់តិចៗ បន្ទាប់មកធ្លាក់កាន់តែច្រើន ហើយវាពេលវេលាមានមិនយូរសម្រាប់ការធា្លក់ភ្លៀងរដូវវស្សាមកនោះឡើយ។អ្នកគ្រប់គ្នាមានក្ដីរំភើប ហើយបានរួសរាន់ទៅកាន់លំនៅឋានដើម្បីត្រៀមខ្លួនពួកគេសម្រាប់កិច្ចការស្រែចម្ការដែលនឹងមកដល់ពេលខាងមុខនោះ។ ក្រុមកសិករបានថ្លែងអំណរគុណសំបូរជាថ្មីម្ដងទៀត និងបានលួងលោមគាត់ថា បន្ទាប់ពីការប្រមូលផលហើយ សំណាងរបស់គាត់នឹងល្អប្រសើរឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដ។

សំបូរក៏បានប្រញាប់ប្រញាល់ត្រៀមរៀបចំស្រែរបស់គាត់ សម្រាប់រដូវដាំដុះស្រូវដែលនឹងមកដល់ផងដែរ។

កិច្ចការស្រែចម្ការមានការហត់នឿយណាស់ ហើយវាបានធ្វើឲ្យសមាជិកគ្រួសាររបស់សំបូររវល់ទាំងអស់គ្នា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់ពីពេលថ្ងៃរះ ដល់ពេលថ្ងៃលិច អស់រយៈពេលជាច្រើនសប្ដាហ៍។កន្លែងតែមួយនៅក្នុងស្រែរបស់គាត់ដែលសំបូរចៀសវាងមិនប៉ះពាល់អំឡុងពេលនេះ ទាំងអស់គឺជាអន្លង់មួយនោះដែលពួកគាត់បានជីកជាមួយក្រុមអ្នកជិតខាងរបស់គាត់នៅពេលពួកគេកំពុងរុករកត្បូងកណ្ដៀងនានានោះ។

នៅពេលវេលានៃការចេញផ្កាស្រូវបានកន្លងទៅ ពេលវេលាស្រូវពេញវ័យក៏បានមកដល់។ វាលស្រែស្រូវនានានៅជុំវិញភូមិបន្ដិចម្ដង បន្តិចម្ដងបានប្រែពណ៌របស់ពួកវាពីពណ៌បៃតងលឿង ទៅជាពណ៌លឿងមាស។ ទឹកត្រូវបានគេបង្ហូរចេញពីស្រែអស់ពេលជាយូរមកហើយ។ បន្ទាប់ពីថ្ងៃមួយដ៏ហត់នឿយ សំបូរកំពុងសម្រាកនៅកន្លែងមួយដែលគាត់ចូលចិត្តបំផុតគឺនៅលើជណ្ដើរកាំលើបំផុតលើខ្ទមឈើរបស់គាត់។ព្រះអាទិត្យបានទើបតែលិចចុះ ហើយព្រះអាទិត្យទើបតែលិច ហើយព្រះចន្ទដែលមានពន្លឺភ្លឺច្បាស់កំពុងចាប់ផ្ដើមនឹងរះឡើងពីលើជើងមេឃទិសខាងកើត។ រំពេចនោះពន្លឺភ្លឺភ្លែតពណ៌ខៀវមួយរបស់ព្រះអាទិត្យបានធ្វើឲ្យសំបូរមានការចាប់អារម្មណ៍។វាគឺជាចំណាំងផ្លាតរបស់ពន្លឺព្រះចន្ទមកពីផ្ទៃទឹកខ្លះ ថ្វីបើគេគិតថាមិនមែនជាដៃផ្លូវទឹកណាមួយដែលមានរយៈចម្ងាយឆ្ងាយរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែចំណាំងផ្លាតនោះនៅតែជាការពិត ហើយវាបញ្ចេញពន្លឺយ៉ាងច្បាស់ដោយមានពណ៌ត្បូងកណ្ដៀងពណ៌ខៀវក្នុងពេលរាត្រីដែលនឹងខិតចូលមកដល់។ បន្ទាប់មកសំបូរបានយល់ពីវា។ ពន្លឺនោះកំពុងចេញមកពីផ្ទៃទឹកបឹងដែលកើតឡើងពីអន្លង់មួយនៅក្នុងស្រែរបស់គាត់ដែលបំពេញទៅដោយទឹកភ្លៀង។ បន្ទាប់ពីត្រេកត្រអាលជាមួយសម្រស់នេះបានមួយស្របក់ សំបូរសង្កេតឃើញមានរលកប្រដេញតូចៗដ៏ល្អវិចិត្រនៅលើផ្ទៃទឹក ហើយគាត់បានដើរចេញសំដៅទៅរកបឹងដើម្បីមើលដោយក្ដីចង់ដឹងចង់ឃើញ។

នៅពេលគាត់ទៅដល់បឹង គាត់បានឃើញថាវាដើរតួដូចជាជាទំនប់ទឹកមួយ ដែលហ៊ុំព័ទ្ធទៅភ្លឺស្រែ ដែលត្រូវលើកគេខ្ពស់ផុតពីដីបើប្រៀបធៀបទៅនឹងវាលស្រែដែលនៅជុំវិញ។ដោយក្ដីភ្ញាក់ផ្អើលរបស់គាត់ សំបូរដឹងថា នៅពេលវាលស្រែត្រូវទឹកជន់លិច ហ្វូងត្រីត្រូវជាប់នៅក្នុងបឹង។ ត្រឹបានកំពុងធំធាត់ល្មមជាស្រេច ធ្វើចលនាយ៉ាងរស់រវើកធ្វើឲ្យផ្ទៃទឹកបឹងមានសភាពដូចដូចទឹករលក ចាប់សត្វល្អិតដែលហោះហើរ និងហែលក្នុងទឹក ។ សំបូរបាននៅទីនោះមួយសន្ទុះដោយមិនកម្រើក។ រំពេចនោះគាត់បានឮសម្លេងទទះស្លាបដ៏ធំ។សត្វហង្សពណ៌សពីក្បាលទើបតែហើរចុះប៉ប្រះផ្ទៃទឹកបឹង។ ពួកវាបានហិចហែលយ៉ាងស្រស់សង្ហារមួយស្របក់ ហើយបន្ទាប់មកក៏បានបាត់ស្រមោលពីទស្សនីយភាពរបស់សំបូរចូលក្នុងគុម្ពត្រែងដែលដុះនៅជ្រុងមួយក្នុងបឹងរបស់សំបូរ។

រាត្រីនោះសំបូរដេកមិនលក់សោះ។ ទីបំផុតគាត់បានយល់ពីសម្ដីរបស់កូនដំរីនោះ។គាត់បានរកឃើញត្បូងកណ្ដៀងខៀវរួចហើយនៅក្នុងស្រែរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានសង្ឃឹមថានឹងស្វែងរកឃើញមធ្យោបាយដើម្បីរកត្បូងកណ្ដៀងថែមទៀតនាពេលអនាគត។

បន្ទាប់ពីប្រមូលផលរួច សុភមង្គលថ្មីដែលកំពុងកើតមានបានផ្ដល់ឲ្យភូមិនេះ។ទិន្នផលស្រូវនេះល្អគួរសម ថ្វីបើមានការពន្យាពេលសាបព្រោះ និងការដកស្ទូងក៏ដោយ។ អ្នកគ្រប់គ្នាបានកំពុងប្រារព្វពិធីឆ្លង និងពូកគេមានសេចក្ដីសប្បាយរីករាយ។មានតែសំបូរម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលកំពុងត្រៀមរៀបចំសម្រាប់កិច្ចការស្រែចម្ការនាពេលអនាគតដោយក្ដីឧស្សាហ៍ព្យាយាម គាត់ធ្វើហាក់ដូចជាភ្លៀងរដូវវស្សានឹងមកដល់អ៊ីចឹង។

ថ្ងៃមួយ គាត់បានស្ទូចត្រីធំៗទាំងអស់ចេញពីបឹងរបស់គាត់ដោយទុកតែត្រីតូចៗប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានរៀបចំពិធីជប់លៀងមួយសម្រាប់ក្រុមអ្នកជិតខាងរបស់គាត់។ដោយសារពួកគេខ្លះមិនដែលបានសូម្បីតែភ្លក់រសជាតិសាច់់ត្រី ហើយនឹងអ្នកដែលមិនមានឱកាសបរិភោគវាអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ អ្នកគ្រប់គ្នាបានបរិភោគសាច់ត្រីយ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសារ។

នៅថ្ងៃបន្ទាប់ សំបូរបានចាប់ផ្ដើមបាចទឹកខ្លះចេញពីបឹងរបស់គាត់ទៅកាន់ស្រែរបស់គាត់។អំឡុងប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយ សំបូរនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ដកសំណាបដែលពួកវាបានដុះចេញពីគ្រាប់ពូជស្រូវនៅស្រែដែលនៅពីក្រោយខ្ទមរបស់ពួកគាត់។សន្ទូងបានលូតលាស់យ៉ាងល្អដោយសារអាកាសធាតុក្ដៅ និងការផ្គត់ផ្គង់យ៉ាងជាប់លាប់ពីទឹកដែលមកពីបឹង។ហេតុនេះ នៅពេលពេលវេលាប្រមូលផលបានមកដល់ ទិន្នផលស្រូវរបស់សំបូរខ្ពស់ស្ទើរតែស្មើមួយដងកន្លះ។

បន្ទាប់មក គាត់បានអញ្ជើញអ្នកជិតខាងជិតស្និទ្ធិពីរនាក់មកផ្ទះ ហើយប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំនឹងឲ្យផលស្រូវពីរដូវប្រាំងពាក់កណ្ដាលរបស់ខ្ញុំដល់ពួកអ្នក។អរគុណចំពោះស្រូវនេះ អ្នកនឹងអាចជីកបឹងពីរដូចគ្នា ដូចបឹងដែលខ្ញុំមាន ហើយទិញត្រីខ្លះ សត្វទាខ្លះ និងក្ងានខ្លះ។វាអាស្រ័យលើអ្នកទេ ថាតើអ្នកចង់ជីកបឹងជាមួយគ្រូសាររបស់អ្នក ឬក៏ពឹងឲ្យក្រុមអ្នកជិតខាងជួយ នឹងគ្មានបឹងស្រូវធំដូចនេះទេ នៅអំឡុងរដូវដាំដុះមុននោះ»។

អ្នកជិតខាងទីមួយនៃអ្នកជិតខាងពីរនាក់នោះបានផ្ដល់ការងារឲ្យដល់អ្នកកសិករ១៦នាក់ដ៏ទៃទៀតក្នុងរយៈពេលពេញមួយខែ។ អ្នកជិតខាងទីពីរបានធ្វើការជាមួយគ្រួសារដែលមានសមាជិកច្រើននាក់របស់គាត់ពេញមួយរដូវប្រាំង។

នៅពេលរដូវភ្លៀងបន្ទាប់បានបង្អុរមក មានត្បូងកណ្ដៀងពណ៌ខៀវបីគ្រាប់ដែលនៅលើវាលស្រែជុំវិញភូមិនេះ។ ត្រី សត្វទា និងក្ងានកំពុងមានសេចក្ដីសុខសាន្តនៅក្នុងបឹងទាំងនោះ។ មនុស្សម្នាក់អាចមើលឃើញ ពីវិធីដែលហ្វូងក្រុមគ្រួសារ សត្វទា និងកូនទាវ័យក្មេងខ្ចីហែលត្រាច់ចរកាត់តាមវាលស្រែដែលពេញព្រៀបដោយទឹកក្នុងរដូវវស្សា ហើយនឹងពីវិធីពួកគេចឹកស៊ីពពួកដង្កូវទឹក និងសត្វល្អិតចង្រៃជាច្រើនដោយប្រើចំពុះរបស់ពួកគេ ខណៈពួកគេដកសារ៉ាយពីបរិវេណដែលនៅក្បែរឫសដ៏រឹងមាំរបស់ដំណាំស្រូវដោយប្រើជើងដែលធ្វើចលនាហែលទឹករបស់ពួកវា។

មិនយូរប៉ុន្មានក្រុមកសិករអាចមានលទ្ធភាពទិញបានមេមាន់ខ្លះ និងសត្វជ្រូកខ្លះ។ សត្វទាំងនោះត្រូវគេផ្ដល់ឲ្យទៅក្រុមគ្រួសារដែលនៅមិនទាន់មានបឹងមួយដូចគេ។

កសិករខ្លះបានជីកបឹងតូចជាងៗជាមុនសិន ដើម្បីធានាឲ្យមានយ៉ាងហោចណាស់មានការប្រមូលផលដ៏ល្អក្នុងឆ្នាំនិមួយៗ។ បើសិនជារដូវវស្សាមកយឺតជាថ្មី ឬមិនសូវមានភ្លៀងច្រើន នៅពេលស្រូវត្រូវការការបាចទឹកបញ្ចូលស្រែ ពួកគេនឹងត្រៀមជាស្រេច និងការពារទុកជាមុន។

ក្រៅពីនេះ ក្រុមកសិករដ៏ទៃទៀតបានជីកបឹងធំកាន់តែធំសម្រាប់ប្រើរួមជាមួយគ្រួសារជាច្រើន។ជួនកាល គេចាំបាច់ត្រូវក្រាល ដីឥដ្ឋនៅបាតបឹងឲ្យបានជាច្រើនស្រទាប់ជាមុនសិន ធ្វើដូច្នេះទឹកវាអាចជ្រាបចេញតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ។គេនិយមដាំដើមឈើហូបផ្លែជុំវិញបឹងដើម្បីកាត់បន្ថយការរំហួតទឹក។បន្ទាប់មកអ្នកភូមិបានដាក់ពពួកអណ្ដើកកន្ធាយនៅក្នុងបឹង ហើយដាក់គ្រាប់ពូជផ្កាឈូកនៅខាងក្នុងបឹង ដោយកាត់បណ្ដូលរបស់វាបន្តិចសិនដើម្បីឲ្យវាត្រៀមដុះពន្លកឡើង។

អរគុណដល់សកម្មភាពការងារដ៏ឧស្សាហ៍ព្យាយាម នៅពេលអ្នកជិតខាងទាំងពីរបានឲ្យផលស្រូវរដូវប្រាំងដំបូងទៅគ្រួសារចំនួនពីរគ្រួសារទៀត និងគ្រួសារពីរនោះឲ្យផលស្រូវទៅដល់គ្រួសារដ៏ទៃទៀតនៅឆ្នាំជាបន្តបន្ទាប់ វាមិនមែនមានតែត្បូងកណ្ដៀងខៀវ១៥គ្រាប់ដែលបញ្ចេញពន្លឺជុំវិញភូមិ ប៉ុន្តែបើតាមចំនួនពិតប្រាដក គឺសរុបទៅមានត្បូង១០៨គ្រាប់ ។

នៅក្នុងភូមិខ្លះ ប្រជាជនក៏បានបង្កើតប្រឡាយទឹកតូចជាច្រើនដោយនាំយកទឹកមកកាន់បឹងរបស់ពួកគេមកពីបឹងរាក់ៗ។ទីកន្លែងជាច្រើនដែលនៅជុំវិញជនបទស្រុកស្រែនេះ ជាទីដែលទឹកដែលលើសត្រូវគេទប់នៅក្នុងតំបន់ដ៏ធំជាច្រើន បន្ទាប់ពីភ្លៀងរដូវវស្សាដែលកាលពីអតីតកាលបានហួតស្ងួតយ៉ាងឆាប់រហ័សដោយមិនត្រូវបានគេប្រើប្រាស់នោះ។

ភូមិមួយនៃភូមិនៅកាន់តែឆ្ងាយ នៅក្បែរទន្លេធំ ក្រុមកសិករអាចមានលទ្ធភាពអាចបង្កើតប្រឡាយទឹកតូចមួយទៅប្រឡាយទឹកមួយនៃនៅមែកធាងប្រឡាយទឹកនានាដែលនៅកៀកនឹងវាបំផុត។

សម្ដីរបស់កូនដំរីបានចាប់ផ្ដើមក្លាយជាការពិតថា៖«បើសិនជាអ្នកនឹងតែងតែមានក្ដីអាណិតអាសូរ និងសប្បុរស អ្នកនិងអ្នកដើរតាមរបស់អ្នកនឹងរកត្បូងកណ្ដៀងបានច្រើនដូចគ្នានៅលើវាលស្រែរបស់អ្នក ហើយក្ដីឈឺចាប់វេទនាទាំងអស់នឹងត្រូវកាត់បន្ថយនៅក្នុងស្រុករបស់អ្នកសម្រាប់ជាច្រើនមនុស្សជំនាន់ក្រោយជាច្រើនដែលនឹងមកដល់ឮ»។

ហើយប្រជាជនបានធ្វើដូច្នេះមែន។ពីភូមិមួយទៅភូមិបន្ទាប់ ពីទីប្រជុំជនមួយទៅទីប្រជុំជនមួយទៀត រំលងពីភ្នំនានា ហើយនឹងជ្រលងភ្នំជាច្រើន តាមបណ្ដោយតំបន់នេះជាទីតំបន់អង្គរដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយព្រះភក្ត្រដ៏មានសន្តិភាពនៃប្រាសាទបាយ័ននឹងពីអតីតកាលអាចត្រូវកសាងដោយសេ្ដចដ៏អស្ចារ្យក្នុងពេលអនាគត ដល់ប្រទេសដែលគួរឲ្យគោរពដ៏ទៃទៀតរបស់ក្រុមដំរីដ៏វៀងវៃ ហើយនឹងបន្ទាប់ប្រទេសកាន់តែឆ្ងាយ ហើយឆ្ងាយនៅជុំវិញពិភពលោក។ដល់ចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលពិតជាបានត្រូវការការជួយប្រាកដមែន។

ហើយហេតុនេះវាបានកំពុងកើតឡើងគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងពិភពលោកនេះរហូតមកទល់់សព្វថ្ងៃនេះ។

ពិតមែនហើយ អ្នកពិតជាដឹងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីខណៈពេលដ៏អស្ចារ្យនេះដែលអតីតកាល និងអនាគតលាយឡំជាមួយបច្ចុប្បន្នកាល ដែលនៅទ្រឹង ដែលជាវាំងនន និងច្រកទ្វារចូល ច្រកទ្វារចូលមន្តអាគមទៅកាន់សុភមង្គល។ អ្នកបានបើកវារួចហើយសម្រាប់អ្នកដ៏ទៃទៀតជាច្រើនលើកមកហើយ។

ខ្ញុំដឹងអំពីវាច្បាស់ណាស់

ខ្យល់ជំនោរអមតៈពាំនាំរឿងរ៉ាវរបស់អ្នកតាមស្លាបរបស់វា

គាត់ចូលចិត្តនិទានរឿងវាប្រាប់ដល់ផ្កាឈូកនៅក្នុងស្រុកបឹងត្បូងកណ្ដៀងខៀវ និងស្រុករបស់មនុស្សលោក

អវគុណច្រើន

H ear the Story, which is arriving on wings of the Wind.

The ever-present Wind, which rustles in bamboo groves, drones within the rocks of high mountains, flies through fertile lowlands and far wastes of the North and the South. The Wind, which whistles inside deep forests, rumbles over the surface of seas and whose whisper often reaches human homes in towns, in villages as well as in distant, solitary dwellings. The eternal Wind, which comes, leaves and returns again.

Hear the Story, which, in its uniqueness, has happened many times already. There, where the Past and the Future merge with the Present at the Moment short as a flash but deep as the whole Universe. The Beautiful Moment, which you know so intimately and thanks to which we still exist.

Some thousands of years ago, a young farmer named Sambou lived with his Family, in the middle of a warm and majestic Country.

The cottages of their village were hidden under tall trees of a large grove surrounded by dried and dusty Rice fields. Only a few lone hills were rising from the flat countryside on the far horizon. Their silhouettes often flickered in hot air as if they were living beings.

In the late afternoon’s stuffiness, Sambou, his wife, their two children and a small monkey named Tojt were sitting on the top of the stairs of their wooden house, which was built on high poles. A slight breeze was blowing this high up. The overhanging roof and close trees were providing a bit of shade to the Family.

They were waiting for the Rain, which had not come for a long time this year. They had been unable to start the necessary field work at the right time without it. The last harvest was not good and the Family´s Rice supplies were running alarmingly low. Sambou knew that the merchant Sokha could not lend him any further Rice in that situation. He was worried about his Family and about his village, because their Neighbours were not doing any better. The whole Country was slowly succumbing to hunger.

The warm and gentle rustle of the afternoon wind within the crowns of the nearby trees caused members of Sambou´s Family to one by one fall asleep on their mats laid out behind the entrance to their house. Sambou had already started to snooze as well.

Suddenly, the small monkey Tojt squirmed restlessly next to him. Sambou opened his eyes and sat up. It seemed to him that the number of hazy contours of the distant hills was gradually rising. Their movements were becoming more evident and clouds of dust, which had risen around them, were getting bigger.

In a while, it was clear to him that the large herd of Elephants was approaching his village. This was unusual. Elephant migration routes lay far from here. It was probably the big drought causing this change. The Elephants had not found enough water within the usual territories and they started suffering from thirst. Now they were heading through the shortest route as fast as possible to the still distant shores of the Big River.

The elephant herd had already passed along his village when Sambou noticed that one female Elephant with her young Baby had stopped in clouds of dust. Sambou could see how the baby Elephant’s legs shook from exhaustion due to the long and fast march. The baby Elephant’s Mother was confused, looking at the leaving herd, then at her Baby and at the plain heated by the Sun.

Finally, she turned around and she and her Baby Elephant started walking directly towards the village - to the outer cottage, where Sambou sat, surprised and speechless.

Both Elephants had not stopped before they reached the shade cast by Sambou´s house. Sambou’s wife’s last two chickens clucked in surprise. Nonetheless, they calmed soon and went back to their dimples, carefully dug out in red-brown soil. They were curiously observing the incoming giants from there.

The Elephant Mother caught the scent of water and stretched her long trunk towards the close water well, where in great depth, some water still remained.

Out of Compassion for the Elephants, Sambou overcame his fear of those big wild animals, as well as the worry that his Family might not only lack food, but drinking water as well. He went down to the ground and started to draw one bucket of water after another from the well. The Mother Elephant drank gladly and poured the water on the overheated back of her Baby to cool it. The Baby Elephant started getting better fairly quick. He was able to drink his Mother’s milk soon thereafter.

Then both Elephants returned to the shade of Sambou´s cottage, where they stayed until the evening. The water, shade, several hours of rest and a couple of nearby shrubs to eat helped the Mother Elephant take good care of her offspring, and soon, it was full of strength again. When the Sun touched the Western horizon and the bright Moon appeared in the sky, it was already getting colder. The Elephants were preparing to make their way back to their herd.

All of a sudden, the Baby Elephant bent its back legs and sat erect like a Human Being. Then, he nodded to Sambou with its trunk for so long that he finally dared approach him. The Mother Elephant silently backed away a little. When Sambou got closer to the Baby Elephant, he saw that he held something small and shiny in his trunk. Then, the Baby Elephant pressed a beautiful dark blue gemstone into his palm. Sambou was so surprised he was unable to make a sound, so he bowed deeply in front of the Baby Elephant, which was the custom. The Baby Elephant slowly bowed as well.

Then, a clear voice rang out in Sambou´s ears: “If you will always be so compassionate and generous, you and your followers will keep finding many similar blue sapphires on your fields, and all suffering will be reduced in your Countries for generations to come.”

Sambou’s wife gently shook his shoulder. Sambou sat up on his mat, confused. The Sun touched the Western horizon and the bright Moon appeared in the sky. There was not a trace of the Elephants. The small monkey Tojt was cheerfully jumping around the trees and the children were good-heartedly teasing each other at the water well. Everything seemed the same as it was before he had fallen asleep. But there was still a small, dark blue sapphire in Sambou’s palm and his wife was looking at it with utter disbelief.

Sambou told her what had happened to him. Finally, they decided that even if they had no idea what really happened, they would sell the gemstone in town and buy the Rice, which was already running out.

When Sambou returned from town with a full load of Rice, Neighbours from the whole village had gathered, and they were curiously asking Sambou how he got the Rice. Sambou told them his story and the Neighbours wished him Luck. When Sambou saw how his worried Neighbours started walking back to their empty granaries, he felt a deep Compassion towards them. He decided to give out enough Rice to all the Families every day while his supply would suffice.

The Neighbours were so happy when he told them, that they offered to help Sambou find the other blue sapphires which the Baby Elephant spoke about before the Monsoon Rains come and the fields flood with water.

And they did, just as they had agreed. Every day, twenty of his Neighbours were coming to Sambou’s field. They dug out the soil, sifted through it and then piled it up along both sides of the hole which they created. In the evenings, they happily brought the Rice home to their Families and thanked Sambou for helping them in their difficult situation.

However, nobody was able to find even one small precious stone. Sambou was not saddened. He was simply happy to help. But he still believed that the words of the Baby Elephant would come true one day.

They all continued working for twenty four days. The search still had no results and they were once again starting to worry what they would eat when the Rice ran out. On the twenty fifth day, when not a stone had been found… the Rain started. Lightly first, then harder and it did not take long for the first Monsoon Rain to come. Everybody was elated and rushed home to prepare themselves for the upcoming fieldwork. Farmers thanked Sambou once again and comforted him that after the harvest, his Luck would surely improve. Sambou also hurried to prepare his field for the upcoming season.

The fieldwork was exhausting and it consumed Sambou and his Family, every day from Sunrise to Sunset, for several weeks. The only place on his field which Sambou avoided during this entire period was the trench, which they had dug out with his Neighbours when they were looking for sapphires.

When the time of the Rice flowering was over, the time of Rice maturing came. Fields around village were slowly changing their colors from yellow-green to yellow-gold. Water had been let out of the fields a long time ago. After a hard day, Sambou was resting in his favorite place, the top step of the stairs to his wooden cottage. The Sun had just set and the bright Moon was starting to rise up over the Eastern horizon. Suddenly, a bluish flash of lightning caught Sambou’s attention. It was the reflection of moonlight from some water surface, even though there weren’t supposed to be any bodies of water for miles around. But still, the reflection was real and it was clearly shinning with a bluish sapphire color into the oncoming night. Then Sambou understood. It was coming from the surface of the lake created by the hole in his field filling with Rain water. After enjoying this beauty for a while, Sambou noticed many fine wavelets on the surface, and he curiously set out towards the lake.

When he got to the lake, he saw that it served as a dam, surrounded by a wall of soil, which was elevated compared to the surrounding field. To his surprise, Sambou realized that as the fields were flooded, a flock of fish got stuck in the lake. The fish were already growing fairly large, vivaciously rippling the surface of the water, catching the flying and swimming insects. Sambou stayed there for some time without moving. All of a sudden, he heard the rustling of big wings. Two white Swans were just landing on the surface of the lake. They sailed majestically for a while and then disappeared from Sambou’s view into the reeds growing in one of lake’s corners.

That night, Sambou could not sleep. He finally understood the words of the Baby Elephant. He had already found first blue sapphire on his field and he also hoped to discover the way to find more gemstones in the future.

After the harvest, the ever-present happiness settled on the village. The yield was quite good despite the delayed sowing and re-planting of the Rice. Everybody was celebrating and enjoying themselves.

Only Sambou was diligently preparing for future fieldwork, as if a Monsoon were to come.

One day, he fished out all the big fish from his lake leaving only the young ones. He arranged a feast for his Neighbours. Since some of them had never even tasted fish and those who had didn’t get a chance to eat it for a long time, everybody was enjoying themselves.

The next day, Sambou started moving some water from his lake to his field. During the following days, Sambou and his wife over-picked the Rice plantings, which they had grown from seeds on a small field behind their cottage. The Rice prospered due to the hot weather and a steady supply of water from the lake. Therefore, when the time for the harvest came, Sambou’s yield was almost one and a half times as high.

Then, he invited his two closest Neighbours and told them: “I will give each of you half of my first harvest from the dry season. Thanks to this Rice, you will be able to create the same two lakes as I have and buy some fish, ducks and geese. It is up to you – whether you dig them out with your Families or ask your Neighbours for help, there won’t be such a lack of Rice as during the last season.”

The first of the Neighbours gave work to sixteen other farmers for the whole month. The second one worked with his large family for whole dry season.

When the following Rain season came, there were three blue sapphires shining on the fields around the village.

Fish, ducks and geese were doing very well in those lakes. One could see, with great pleasure, how the families of ducks with younglings navigated through the flooded Rice fields within the Rain season, and how they were carefully picking nymphs of mosquitoes and other annoying insects with their beaks, while removing weeds from the proximity of the firm roots of Rice plants with their moving legs.

Soon, farmers could afford to purchase some hens and livestock. Those animals were given to the Families which did not have a lake yet.

Some of the farmers made smaller lakes first, in order to ensure at least one good harvest each year. If the Monsoon came late again or was weakened when the Rice needed good irrigation, they would be ready and protected.

Other farmers, on the other hand, built bigger lakes for several Families.

Sometimes, it was necessary to cover the bottoms of the lakes by layers of clay first, so that less water would leak through. It was also practical to plant fruit trees around the lakes in order to reduce evaporation.

Then, the people put water Turtles in the lakes and placed seeds of Lotus inside, slightly cutting their core first to ready them for germination.

Thanks to all those diligent activities, when both Neighbours gave their first dry-period harvest of Rice to the next two Families and those to the other Families the following year, there weren’t fifteen blue sapphires shining around the village, but exactly one hundred and eight in total.

In some villages, People also made narrow channels bringing water to their lakes from shallow boengs. Places in the surrounding countryside, where the excess water was retained on huge areas after the Monsoon Rains, which, in the past, had quickly evaporated without being used.

In one of the more distant villages, near the Big River, the farmers were already able to create a small channel to one of its closest branches…

The words of the Baby Elephant started to come true: “If you will always be so compassionate and generous, you and your followers will keep finding many similar blue sapphires on your fields, and all suffering will be reduced in your Countries for generations to come.”

And the People were. From one village to the next, from town to town, over the mountains and valleys, along the area where the brilliant Angkor with peaceful Faces of Bayon would once be built by the great Kings of the Future, to all other respectable Countries of wise Elephants and then further and further around the Globe.

To those who actually needed help.

And thus it has been happening everywhere in the World until our days.

Oh yes. You do intimately know this absolute Moment, at which the Past and the Future merge with the Present, motionless - the Moment, which is the Curtain and the Gate, the Magic Gate to the Happiness. You have opened it for the others many times.

I know it well.

The eternal Wind carries Your Story on its wings already.

He likes to narrate it to the Lotus Flowers in the Country of sapphire-blue Lakes and of kind People.

Thank You.